Sahipsiz gecenin mimarı sen, hüzün:
Kenetlendiğim imlerin rahlesinde
Hayli usturuplu nice hüküm
Yine sağalttığımdan da öte
Aykırı ruhumun rüzgârı.

Bir demdeyim bir de sende, dercesine
Ersem de nihayete geçecek mi gönlün yası?
Belki’lere sığındığım o mütereddit ruhun isyanı
Derleyecek mi söyle
Ellerimden kayıp giden bunca şansı?

Yanık teni sitem’in rahmet okuduğum,
Batıl notaların derin efkârı
Yine boykot ettiğim kara izlekte,
Karanlık ekseninde ölümlü sancımın
Bariz bir kelepçe ruhun kıskacı,
Adağım binlerce surede
Yana yakıla ıskalarken aşkın devingen rotasını.

Mihrabım, meranım;
Ne çok yanık kelamım:
Dingin olmayı özlediğim bir ömrü yâd ettiğim:
Ne kâfirim ne de kani şu yalan dünyaya,
Islattığım yürek sesim,
Hani makamı kayıp;
Sır verdiğim nice dostlarım;
Adlarını çoktan kazıdım babamın mezar taşına:
Biraz da sükûtu dillendirdiğim
Gecenin kayıp yakası:
Hadi bulun beni, dercesine
Tükenen mecalim,
Devinen ne çok beyan.

Asılı kaldığım gök kubbenin,
Sona ermeyi dilediğim kayıp sarkacının
Bir de… demeyi dilesem de;
Geride kalan kim ise,
Minnet dolu bir yonga
Baş koyduğum her şiir her dize,
Dizlerim hepten kırık,
Hadi git, dercesine.

Sevginin yanık telaffuzu yazamadığım
Kayıp isminde gölgemin,
Sevmelere rast gelmenin de ümidi ile
Bir uçup bir konduğum
Pembe gülün matemi.