Büyü artık
diyorlar bana mira.
Oysa çocukluğum ağlıyor hala
Karanfiller sokağında.
Bez bebeğimi çalmışlardı
hatırlıyorum.
Ve ben kısacık
siyah bir önlük giymiştim o gün.
Müslüman mahallesinde
taş atmıştı,kocaman elli kadınlar bana.
Sonra ben;
Uzun saçlı ve küpeli
adamlara aşık oldum hep o yıllarda.
Ve arabesk şarkılar çaldı ruhumda.
Bütün şehri
maviye boyamıştım bir gün
Tanrı çok kızmıştı bana.
Saklanmıştım bir kapının arkasın’da.
Hatırlıyorum.
Geceleri bez bebeklerime
ninniler söyledim.
Anne oldum.
Oysa çocuktum ben.
Büyü artık dediler bana.
Bu öl demek gibi bir şeydi.

Ben hep korktum mira.
Karanlık gecelerden,
Gökyüzünden,
Denizlerden.
Hatta kendimden bile.
Bana artık yemin et diyorlar mira!
Oysa ben hala
İstanbul’un arka caddelerin’de
faili meçhul cinayetler işliyorum.
İçimde ne varsa öldürüyorum.
Sonra beyaz bir mendile sarıyorum
göz yaşlarımı.
Susuyor kalbim.
Çığlık çığlığa
Susuyorum...

Oysa
Çocuk kalmak vardi şimdi mira.
Bez bebeklerimin koynunda.
Sonrası eylül gibi acı..
Çok acı...
Bir gün öl dediler bana mira.
Bende öldüm...

Özge Özgen