Oysa ben
Kaybolmak istemiştim bir zamanlar.
Şimdi hayellerimi’de
ölü bir balık gibi kıyıya vurdular.
Yalnızlık nedir diye sormuştum
bir zaman içinde insanlara.
Sustular...

Sonra ben
hiç konuşmadan anlaştım baharla
Çiçekler senden,
hüzünler benden dedim.
Ne çok ağrıyan yanım varmış oysa.
Acıyı bir baharat şişesine koyup,
yalnızlığıma döktüm.
Acı dedim acı...
Ne gariptir ki,
Bir damacana su içtim hayatım boyunca yalnızlığımdan.
Bir duyanım olur diye sustum...
Sustukça
şiirler yazdım kalbime.
Kalbim en büyük felaketim oldu..

Sonra ben,
Bir sürü yabancı yüzlerde gezdim eskiye dair.
Şehrin minarelerinden yükselen
Ezan sesine karıştı yokluğum
Arayıp bulmak bile istemedim kendimi.
Bir dolu yalan içinde,
bir yığın hayal kırıklığım oldu benim.
Yağmurlu zamanlarda
dışarı çıkıp yağmurla konuştum.
Alıp gitsin istedim beni.
Islanmak arınmak değildi günahlarımdan.
Susmaktı yalnızlığa
bir hiç gibi.
İçki şişelerine meze olmak gibiydi kadın olmak.
Mira dedim.
Bundan böyle adım mira olsun.
Bir deniz kabuğu olayım,
ve hiç kimse görmesin beni.
Kaybolmak istedim işte,
İnsan hiç buz gibi olmak ister mi
mermer bir tezgahın üstüne?
Ben istedim.
Sonra ben
Susup bir yalanın gövdesin’de,
Unutmak,
Ve unutulmak istedim.

Yalnızlık ölümü alnından öpmek gibiydi.
Ben de öptüm yalnızlığımı alnından..."

Özge Özgen