NOKTA



Kalırsın bazen bir başına alaca karanlıkta
Gecenin en şiddetli zamanında terk ederler seni
Vurur sırasıyla sabahın kırık ve buruk ışıkları
Dost dediğin sırtında, aşk dediğin alnında
Koyarsın elini sol tarafına
Düşer ellerin boşluğundan aşağıya tutamazsın
Bir rüzgar dilersin alamazsın
Yoklarsın kalbini lakin bulamazsın
Cevaplar vardır çok uzaklarda
Konuşup soramazsın.



Bir şişe içersinde bir denize bırakılmışsın
Tek umudun var ki dalgalar
Yüzersin ıssızca dört tarafında denizle
Hiç tanışmadığın rüzgarlar konuşur sadece
Sanki sesi hırçın gibi bir fırtına gelir uzaktan
Tutar kalbini yoklar, savurur uzaklara
Ve sen dersin ki merhaba.



Takvimlerde sonbahar, gökyüzünde bir telaş şimdi
Sulu kar yağıyor zamansız, buz kalıyor kirpiklerim
Ey vaktimin katili gözlerimin sevgili haini
Ne diye her gece karanlığı vuruyorsun ki
Ne diye sen her gün güneşi yokluyorsun
Ah be hüzünlü pencerem, konuş!
Acı dediğin üçlük doğru bir gözlükmüydü
Alışanım yok karışanın yok şimdi
Dünden geriye yarından öte gidemem artık
Öncesi kalbinde bir hazineydim belki
Ta ki sen bozdurup da harcayana kadar
Altın kaplama bir sevgiydim.



Bu yolun sonu yaban ellerin sonsuzluğu
Ne tutulan dilekler ne de bükülen bilekler
Hepsi birer birer sustu yalancı oldu
Şimdi bronzlaşan yüreğimde toprak
Gözlerimde ise yağmurlu bir deniz kokusu
Damağımdan hiç gitmeyen bir acıyla
Başlıyor kahrımın amansız yolculuğu.



Şimdi gidiyorum sen görmesen de olur.
Ben sislerin ardında bir yabancıyım artık
Sevip sevmediğimi sormasan da olur
Son cümlemin ardında sonsuzluğum artık



Gerisinde sessizlik ötesinde belirsizlik
İmkansızlığın ardında bir çaresizlik.



Öncesinde aşk, merhametle emek ve sevgi
Şimdi sen bu zamanlar vaktimin katili
Ah bir zamanlar işte, adı sendi hepsi
Geçmişe koyduğum noktam vardı hani
Tarih tekerrür ediyor şimdi



Bir nokta bazen merhaba
Bazen de hoşça kal demekti.



..

NOKTA
Mert Zafer Cansever
(Mawish Şiirleri)