ey sen
görmedin kırılgan bebek halimi
bakışımda hiç bitmeyecek gibi duran hüznü
es geçip yüreğimde sızlayan türlü yarayı
nasıl yol aldığını akşamdan sabaha
bağı, çiçekleri bozguna uğramış ömrü görmedin
aşkı verdin elime
bir kâsede pembe akide şekeri


baştan akmadı yolunda sular
kesildi olur olmaz yerlerde
dünyayla bağlantı koptu
kof gövde taşıdı selde sürüklenen artığı
bazen de azaldı sular
beklendi üstünde gezinecek
çocuk ayaklar
karşı kıyıya geçecek
bir kaç insan, nefes, can


baktım cam kâsedeki şekere
gözlerin daha parlak
yanında silik kalırdı aşk
dokununca elime elin
gökten yere inerdi ay


ey sen
yine uçuk mavi gömleğini giysen
kimse olmasa yakandan tutan
bak karlar eridi eriyecek
bahara adım atacak şubat
aşk da sever bu mevsimi
zamanıdır yere göğe sığamamanın
güneşin terkisine binsen

olmaz mı?


31. 01. 2017 / Nazik Gülünay