İnsafsız geceler
sürekli benimledir, insafsız geceler
tıpkı bir mahkumun elleri kelepçeli
götürülürken, bir meçhule

kararan dünyamı
aydınlatacakken gökyüzü
karanlık bir ekvatorun
boşluğuna
yuvarlayıp atar
insafsız geceler.

bermuda üçgeninde
dipsiz kuyudan beter
insanları sonsuzluğun
karanlığına çeken
girdap gibidir insafsız geceler,

karanlığın içinde
bir bahar gününün sızıntısı
bir ok gibi gözlerinin önüne
serilecekmiş gibi
hissedersin ya
fakat, dağ gibi yükselen
dalgaların altında gömülür
ve o sızıntının, birden kaybolduğunu
görürsün
işte tam o an tekrar karanlığın
matemine bürünürsün
işte böyle sarmalıyor beni
insafsız geceler,

hani ağlamak gelir ya içinden
kimsenin görmesini istemezsin
elden çekinirsin
ve gözyaşlarını kalbine gömersin
orada kan damlaları
kor halindeki yarandan taşıp
tekrar mahkummuş gibi
gözlerinden, istemeden dökülen
göz yaşlar gibidir, insafsız geceler

Sabahat Çelik
Bir, Ankara Hacetepe hastanesi hatırası