Gökyüzü koyu mavi
Bütün o korku salan karanlığı hafiflemiş gecenin
Hava yavaş yavaş aydınlanıyor
Yollar araba dolu, yollar insan
Bulutlar tek bir yere konuklanmış
Orada dağılıyor bin parçaya
Bir şuraya bir buraya sanki bir resim bir suret
Gibi parçalanıyorlar ufak ufak
Yağmur yağıyor bir de
Evler soğuk yerler ıslak
En çok neyi seviyorum yağmur yağarken biliyor musun?
Hava aydınlanmaya yüz tutmuşken
Yarı gece yarı gündüzken
Hala yanan sokak lambalarının ıslanan zemini parlatmasını
Afremov’un tablolarının içinde gibiyim sanki
Işıl ışıl renga renk
Belki de bir rüyanın içindeyim uyanmaya ramak kala
Camın önünde oturmuş bütün bu güzellikleri izliyorum
Sabah sabah tek başıma
Bir şairin kalemine konu oluyor sonra yalnızlığım
Sözcük oluyor, cümle oluyor, şiir oluyor
Benim ise içime yara oluyor
Bütün bu düşlerim, sevdalarım, özlemlerim
Ben aslında bir hayalin içindeyim
Kendi küçük penceremden dünyayı izlerim
Güzel olduğu kadar acı veriyor bana, izledikçe bu evren
Sonra bir anda donup kalıyorum hayal yurdunda
Mutluluk insanın kafasının içinde
Yetinmesini bilene
Hayat bu değil mi zaten?
Bir varmış bir yokmuş
Ama sen hep yoksun, hiç yoksun
Biliyor musun?
Seni çok özledim.
Eğer bulmak istersen bir gün beni
Bulutlara sor onlar sana söyler yerimi
Hayal yurdunda derler benim için
Unutma bulutlar hayalleri çok sever
O yüzden gökyüzüne her baktığında devamlı seninle oyun oynarlar.