Çocuk!
Doğdun, ağladın, acıktın, susadın, korktun
Annenin şefkatli elleri değdi sana.
Emekledin, yürüdün, koştun
Yeri geldi düştün, yeri geldi kalktın
Ufak tefek canın yandı ara sıra,
Annenin şefkatli gözleri baktı sana.
Merhametli yüreği sardı sarmaladı seni.
Gün geldi insanlar çoğaldı,
Çoğaldıkça bozuldu,
Bozuldukça vicdansızlaştı,
Vicdansızlaştıkça insanlıktan çıktılar.
Utanç çağı yaşadığımız bu devrin adı.
Çocuk!
Senin süt kokulu masum bedenine dokunan,
Kirli eller kopsun!
Sana kötü gözle bakan bütün gözler kör olsun!
Bir daha göremesinler hiçbir masumun yüzünü!
Gökyüzünde toz tanesi gibi yok olsunlar, aramızdan dünyamızdan kaybolsunlar.
Çocuk!
Var olduğun Dünya artık sana göre bir yer değil.
Pamuklara sarıp saklamak gerek sizi.
Bulutlara verip göklere taşımak gerek sizi.
Meleklere emanet edip gizlemek gerek sizi.
En güçlü şekilde korumak gerek.
Güvenli kollarda sallayarak,
Huzurlu uykulara mutlu rüyalara atmak gerek sizi.
Yeter ki kalbi pislik bağlamış kötü niyetliler bulamasın hiçbir yerde sizi.

Ö.E