İki melek düştü yeryüzüne,
Biri bir yere öbürü başka yere dağıldı.
Sonra bir araya geldiler,
Sadece ahirette var sandığımız,
Cehennemi gördüler.
Sadece cehennemde var sandığımız şeytanın,
Dünyada kemikleşmiş, can bulmuş hali olan
insanoğlunu tanıdılar acı şekilde!
Yaşadılar, çektiler, katlandılar, dayandılar, sabrettiler…
Küçücük yaşlarına rağmen direnebildiler yapılan zulümlere.
Cellat gibi üzerlerine çöken iblislere inat yaşadılar,
Konuştular, anlattılar, yazdılar, en kötüsü çizdiler!
İnsanlıktan istifa etmek bu olsa gerek, şeytanın esiri olmak.
İki çocuğa kıymakla başlamak işe önce,
İnsanlığa darbe vurmak sizin bu yaptığınız, utanmadan, sıkılmadan,
korkmadan, hiç acımadan hem de!
Zihin en güçlü yeridir benliğimizin.
İki masum meleğin hayallerini, rüyalarını kararttınız!
Süt kokulu teninden ecel terleri döken,
İki yavrucağın zihnini kirlettiniz siz!
İnsanın yeryüzünde kirlettiği en pis yer o çocukların bellekleridir!
Bir çöp bile sizin kadar zarar veremez dünyaya, insanlara.
İnsanın, insana yaptığı eziyet kadar, öldürücü olamaz hiçbir pislik.
Bir bebeğe, çocuğa yapılan en büyük kötülük,
Resimlerde can bulmuş!
Çocukların yüzlerinde beliren korku ve acı çekme ifadeleri,
Karşılarındaki insan görünümlü şeytanların,
keyifle gülümsemelerine yenik düşerek hapsolmuş kendi içlerinde.
O anı unutmamış çocuk, tekrar yaşamış! Hatırlamış!
Hayatı boyunca tekrar tekrar yaşayacak zihninde!
En korkutucu olanı o zalimlerin yaşayacak olmaları!
Hiç bitmeyecek olmaları,
Çocuklarla aynı dünyada var olmaları…