Nereden tutundum ki acıya
ki acı göz rengimin alfabesi
saçlarındaki kır çiçekleriyle bezenmiş hayaller
yutkunup keşkelere merhabaları devşirmek...
acılarım boyu uzanan tebessümlerim kanıyor şimdi
güz rengine yakın korkmaların bıraktığı soğuk sessizlik
yeşil baharların pusuna yakalanıyorum kış bakışlı !
yeni yetme iklimlerde sararan baharlar geçiyor üstümden
nice baharlar yeniledik biz
bu kış biraz uyaklı vuruyor yokluğunu
yeni bir dem arıyor kalıcılığın
sensizliğin lügatını öğrendiğim günden bu yana
bir yanımda hasret uyuya kaldı
gel uykuma gir
sessizce uyandır beni
kelimelerden yoksun bir şiir oku
gözlerim demlensin çaya karasıyla
iç
sonra...


sessizce iç geçirip rüyalarda uyanalım
karanlığımın karamsarlığı gelmek üzere
haydi uyanalım!
korkuyorum
ellerimi bırakırsan annem ölür diyordu bir şaire
elleri çok kısa bir ömre bedellenmişti
soğuk!
çok soğuk bir gidişle
ölüme prangalı bir nehir kenarında
saçlarıyla rüzgarlara yenildi..


....



saçlarına takamadığım kırmızı berelerden uzağa gidemedim affet
sonra yutkunup yutkunup acıyı
acılara tutunmayı bildim
şarkılar dinledi beni
şarkılar söyledim ben de
sesimde ki ikindiyle
ve bütün sesli harflerle
sessiz harflere...



’şiir bakışlı bir kız olamadıysan eğer
sana hiç gerçek bir şiir yazamadığımdandır’