uzaktan parmak uçlarına dokundum
sonra saçlarına
ve avuç içlerine
gülen gözlerine baktım
dudaklarına
sonra ahı tutmuş bir çocuğun
günahını gidişinde aradım

karanlık bir odanın
bir köşesine kıvrıldım
acılarımı kusar gibi
yokluğuna sarıldım
içimde şiddetli bir yalnızlık
cesedini çiğner gibi
ölümün nöbetini tutuyordu

unutulmuş
yok edilmiş
vazgeçilmişim
ama vazgeçemedim senden
mevsimlerim baharsız kaldı
bense sensiz

bu şehirden
bu kör olası yerden kaçıp sana gelmek istiyorum
adımlarım toprağa gömülü sanki
tenimde bir mahkum voltada
ve öfkeyi çiğneyerek yutkunuyorum

aldığım her nefes
kurduğum her cümle
içtiğim su
içimdeki sızı
yüzümdeki üşüme
çattığım kaş
yanağıma düşen yaş
yokluğundu bende
yokluğun bendeki sızımdı

ibrahim dalkılıç

06/01/2017
22:15 izmir