üşüyen yüreğimin içindesin
gözlerin gözlerime şiirler okuyor
öksüz bir çocuk gülümsüyor içimde
kimsesizim, yetimim
bir hıçkırık içindeyim
bir fırtına
bir feryat
hüzün kaplar dört bir yanımı
dört bir yanımı kokun sarar
kokunla ısıtırım kimsesizliğimi

göğsünün üstünde
sokak ortasında yatan bir çocuk olurum
sonra sokak ortasında başı okşanan bir kedi
öyle bitkinim
öyle uykusuz
ve öyle halsizim ki
ellerini ellerimde bulsam
sarılsan boynuma
kokuna sarılsam
içimde binlerce kelebek
binlerce şiir
ve binlerce sen çoğalır gibi
seni asırlarca sevsem

sanma ki senden uzaktayım
sanma ki senden ayrı bir kentteyim
hep seninle yaşıyorum
seninle nefes alıyorum
seninle varım bu kentte
ben öksüz
ben yetim
ben kanadından yaralı bir kuşum

üşüyorum yine
yine içimde yokluğun vuruyor bana
yine sensizim
ne zaman öldüm
ne zaman içimdeki şiir öksüz kaldı
neden yoksun
neden nefessizim

takatım yok belki sana gelemem
ayazlarda kaldım
çığlıklar attım
ağıtlar yaktım
ama baş ucumda
göğsümün üstünde sen varsın
seni dört parçaya bölünür gibi seviyorum
dört mevsim üşür gibi
ve yalnızlığına sarılır gibi
ve kimliksiz
ve dilsiz
gözlerinden öper gibi
göğsümde uyutur gibi seviyorum seni

ibrahim dalkılıç

08/01/2017
19:15 izmir