Mecidiye alt geçidinde kollarını açmış bekliyor
Boşlukların en bencili
Hiçbir boşluk sevmedi bu kadar bu bedeni
Kendime dahil nereye dönsem yürüdü üzerime
Beyni yok
Ruhu yok
Kalbi yok
Hırkası bol rozeti çok
Ne yıldızlar ne atmosfer ne yeryüzü kaldı

Nasıl yaşanabilir’ki?
Boş zaman kokuyor evren
Kıyısında sırat gibi incecik çizgi
Günlerimi düşürüp düşürüp yuttu
Kayan kalabalıklar da büyüttü onu
Kulağımı yırtıyor gürültüleri
Boşluğa yazıyorken boşluğu
Bir hayal saldırıyor boşluğa yırtılarak yüzü
Aldanış toplamışım uzun süredir
Farkına varırken yanıltıcı görüntünün

Dün yeni doğan
Sevgiyi düşürdüm oraya
Yeni bir boşluğa taşındım sonra
Kahinin bilemediği
Bilinmezliklerin ipucu’da kayboluyor
Boşluğun kabusunda
Herşey gibi heryerde boşluk
Bir tarafıma daha kıyarken
Erkenmi tüketiyorum?
Bir defalık yaşanılan hayatı...

Habersiz itileceğim yerde tekrarlarımı
Süzdürecek sular
Boşluğa dönüşen sahnelerin hazin
Çırpınışlarını izleyeceğim

Öylesine bir dürtüde mevcut ancak
Eriyen duvarların arasındaki
Kapıyı çalmak