batan güneşin ışığına hüzünleri yükledim
gecenin sessizliğinde karanlığa inat seni bekledim
yıldızlar şahidim ay ölüm meleğim oldu
gözlerimden kan akarcasına ağladım

yağmurun saçlarımı ıslattığı tenha köşeler de
kanayan tutsak yüreğimle sevdim seni
aşkın kıyısına vurduysa gözlerin
zehir gibi de olsa sözlerin
hele ismimi söylerken yokmu ah çekişlerin
gitmiyor düşlerimden

koşarcasına gelmelisin
kalmasa da derman dizlerinde
işte öylesine hasretim sana
ve sevdim seni her şeyimle
yazılmışsın alnıma silemem
kaderimsin yaşam sebebimsin
gelsem dünyaya yeniden
bir daha severdim seni
laf olsun diye değil
ta içten en derinden can evinden
yüreğimin en kuytularında

hani toprak çağırır gözlerin bakar ya yere
ecele teslim edersin kendini
sorarlar kişiye nedir senin ederin
verirsin hesabını ettiklerinin
ödersin bedelini kaderin
işte ben de böylesine
hesapsız kitapsız koşulsuz
ölümüne sevdim seni
karşılıksız çıkarsız beklentisiz
kalsan da sen duyarsız
seni sensiz yaşıyorum
hayatı senin anlayacağın
çok sevdim seni yanarak yıkılarak
aklıma her geldiğin de ağlayarak
alıştırsam da yokluğuna kendimi
zor da olsa unutmak
olmuyor bir tanem sensiz olmuyor
kalbimden maziye gömdüm kendimi

rengarenk aşk gülleri solmadan
seninle geçen gecenin sabahı olmadan
ürkek adımlarla sesizce gidiyorum
gitmeliyim
dudaklarına kondurduğum busem soğumadan




Refik
14.12.2016
İstanbul