dünya üzerime gelse
zincirlere vurulsam dar ağacında da olsam
son sözüm yine iki kelime
"seni seviyorum"olacak

kırılsam da bin kere
yemin ettim bir kere
dönmeyeceğim yolundan
olmazsa olmazım içimde ki sızımsın
ilk değilsen bile bende son olacaksın

sen de anlayacaksın bir gün
sana olan tutkumu
aldığım her nefeste içime dolduğunu
bensiz kaldığında hissedeceksin
yalnızlığını
ve ıslatacaksın yastığını gecenin karanlığında
ağlayacaksın
küçük şeylerle mutlu olan sen
yetmeyecek artık sahip oldukların arayacaksın

unutup da o etkileyen halini
yükseklerden uçacaksın kartallar gibi
huhu kuşları gibi konup da balkonuma
arayacaksın o mutlu günleri
birleşen yollarımızda
aslında ayrı dünyaların insanları olduğumuzu
kesişen yollarımızın ayrılan öyküsünü

çok geç anladım
zıt kutupların birbirini çektiğini
bir görüşte aşk değil kaderdi bu
sana çeken koşturan
inanmıştım o yolun kıvrımlarında
bir birimizin olacağımıza
yazımız dı bu

zaman durmuş diller susmuş
bir şey demeden
gitmek istedin ve gittin
dur diyemedim arkandan

sığınma kalbime
kar taneleri düşüyor yüreğime
üşürsün

bir gün ürpererek uykundan uyanırsan
bil ki resmin ellerimde öptüğüm andır
göz yaşların sebepsiz akarsa bir gün
ıslanırsa yanakların
bil ki o an öldüğüm gündür
ıslak kirpiklerinin arasında beni son görüşündür...




Refik
13.12.2016
İstanbul