19
Yorum
34
Beğeni
0,0
Puan
959
Okunma

ozanlar dolu dizgin desin
çıplak ayak koşuyorum
taş çalı dikeni koştuğum yerler
varacağım yerde insan
daha evrimini tamamlamamış
öldürür birbirini
bir yanım sevda bir yanım hüzün
asmamaya çalışırım yüzümü
bu kendi kendini yiyen
dünyaya bile gülerim
(tabii değilim çöpte artık toplayan)
ilk hayata başladığım yerde
el izlerimi ararım
resimden farklı bir şey olmalı
şu sert betonları delip çıkan
ilk kazma vurmam toprağa
ilk kolumun kırılması
oyun oynadığımız yerler
bana aşağıdan bakan gölgem
ne hisseder acaba
bazen kendimi bırakıp gittiğimde
yüzü asılır mı
yoksa güler mi delice
bir gün atacağım ayağıma bağlı
ağır topları
temizleyeceğim
ayağımı kanatan dikenleri
nasıl bırakmışsam arabesk zamanları
su bile dökmeden arkalarından
08.12. 2016 / Nazik Gülünay