Bilemez ki ne malum gönül çeke cereme!
Belki dağılır gece ay doğar pencereme
Gelip yârin kanadı sıkışır cendereme
Sevgisi yüreğime süzülüp de can bulsa
Bir sevda ki yazılmaz deniz mürekkep olsa

Ayağım kayıp bazen düşerek tekliyorum
Kırmayıp ümidimi sabırla bekliyorum
Doğan her yeni güne bir ümit ekliyorum
Gün dönse, güneş batsa, geçen güne kıyasla
Denilir ya sabaha bismillah ile başla

Yolumu kesip duran iblisi taşlayarak
Dönüp sonra nefsime bir güzel haşlayarak
Dün hiç olmamış gibi yeniden başlayarak
Gafleti boğuyorum arınarak sil baştan;
Bismillah’ ı çekerek vakti kurduğum aşktan

Engeller sıralanıp vermediğinde aman
Kendimden ümidimi kestiğim oldu tamam
Ama yârden ümidi kesmedim hiçbir zaman
Düşmeye ramak kalsa ümitsizlik ağına
Bir damla bal damlatır gönlümün damağına

Böyle yâre can feda bir değil bini feda
Şahididir toprakta milyonlarca şüheda
Çok mudur el açıp da uğrunda olmak geda?
Şu ömrü sanılmasın boş ümitle tükettim
Gönlümün sarayını ben o yâre terk ettim

Oturup dalda bülbül Hâk Hâk diye ötüyor
Ötüşüyle içerim eriyip de bitiyor
Hasretiyle kaynayıp dumanıyla tütüyor
Ne boş bir hülyadır bu ne sadece bir duygu
Gönüllere yer eden şiddetli sevdadır bu

İstemeyi veren O! İsteyene veren O!
Kullarının halini gözeten O, gören O!
Vakitleri vuslata ayarlayıp kuran O!
Varsın bizim gül şehri okuyup dursun gazel
Şanı yüce Allah’ım neylerse eyler güzel