Bir nisan günüydü
Ilık ılık yağmur çipiltileri vardı
Rengârenk gökkuşağına sarılıydı düşleri
Kırılgandı, biraz tebessümü hüzünlüydü
Yıldızlara benziyordu kirpikleri
Öyle amansız bir rüzgâra takılmıştı
Ellerinde kavrulmuş çiçek kurusu
Soldurmuştu kırda tomurcuklanan bütün çiçekleri
Bir hıncı vardı kömür karası
Ziyadesiyle ziyan olmuştu,
Pembe kanatları olsun istiyordu bir sabah uyandığında
Ak bulutların gölgesinde dinlenmek
Günahkârdı tepeden tırnağa günahkâr
Tövbe kapısına varıp; geri dönüyordu
Bir türlü kabul olmuyordu dilekleri
Nice gözün ahına musallat olmuştu
Nice gönlün savruluşuna
Bitmeyen bir umudu vardı mutluluğa dair
Korkuları hüzün pencerelerini aralıyordu
Korkuyordu; amansız kayıp gitmekten
Beyaz sayfaları kapatıp, karanlığa yürüyordu
Her bir adımı uçurumdu
Yaktım sanıyordu, her vurup geçtiğinde
Kurşunlar bana değmedi;
Ateş beni es geçti sanıyordu
Zarar ziyandı ömrü bilmiyordu..
G. ERSOY