yetim bir çocuğum ben sevgilim
düşlerimde hep ellerinden tutuyorum
dizlerinin dibinde bir ömür kalır gibi
saçlarının her telini koklar gibi
ülkelerce özlüyorum seni
sonra yokluğuna dayanamıyorum sevgilim
yokluğun bir okyanus derinliği bedenimde
ve boğulurcasına seviyorum seni
yaşamak dersen buna sevgilim
evet yaşıyorum
sensiz karanlık bir şehrin ortasında
güneşin doğuşunu bekler gibiyim
seni severken biraz bencillik yaptım biliyorum
senden başka kimseyi sevmedim hiç
ve sonrasından hep nefret ettim
oysa beni senden başka herkes sevdi
herkes sarıldı, herkes sahiplendi
ben herkesi sevemedim
seni biraz fazla sevdim hepsi bu
yaşamak bize lanetlenmiş gibi sanki
sanki biz bu dünyanın yetim evlatlarıyız
sanki güneş bizim için değil de
kötüleri ısıtmak için doğuyor sevgilim
ve gün bize hiç aydınlanmadı
bir tarafımız hep karanlıkta kaldı
bir tarafımız hep umut içinde
oysa ne çok güneşin doğuşunu izlemiştim düşlerimizde
birlikte gülüp birlikte ağlamıştık
sen gözyaşım oluyordun yanağımda
bense içime atıyordum seni
soğuk bir şiire sarılır gibi
sonra mı
sonrası hep üşümek
sanki aşk tanrıçası erosun oku yüreğime saplanmış
ve öyle sızlıyor ki kalbim
öyle derinden bir sızı gibi
sanki ölüm yüreğimi kutsal gibi
beni ölüme davet ediyor
bense seni yaşamadan ölmeyi hiç düşünmedim
önce seni yaşamak
sonra sana sarılmak bir ömür
ölüm biz birbirimize kavuştuğumuzda
o çoktan yüreğimizden çıkıp gitmiş olacak sevgilim
bence bizim yüreğimiz bir birimize kavuşmalı
yoksa ikimizde yaşamadan bu sevdayı
bu şehrin karanlık sokaklarında
kaybolup gideceğiz biliyorsun
yetim bir çocuğum ben
yüreğinle sarılarak ısıt yüreğimi sevgilim

ibrahim dalkılıç

25/11/2016
23:10 izmir