Ah sadık arkadaşım, haldaşım, kahpe pusulardan geçerken yoldaşım.
Senin beni sevdiğin kadar olmasada bir bilsen seni ne çok seviyorum..!
Sen ömür hayatımda ne kadim bir dostsun. .!
Ben acılarımı dört duvara anlatırken ne çok yılmadan, yorulmadan dinlersin beni.
Hey uykusuz gecelerinin tanığı, baş yastığım, üzerime soğuk kış gecelerinde ve hüzün dolu yaz akşamlarında örten yorganım, ne Yamadır bana sevgin..!
Sen riya bilmez, sadık bir yar gibisin. .
HİÇ uzaklaşmıyor, yalan konuşmuyor, hile yapmadan gecede karanlık gündüz kalbimi burkmayan ne güzel şeysin öyle...
Hey yoksul bedenimin, bir ömür aldığım her nefesimin dilsiz tanığı, söylesene CAN bildiğim o vefasıza ne diyeyim?
Sahi yeri gelmişken hadi bir kez olsun konuş, hadi söylesene bak 44 yaşındayım.
Hani ebedi ayrılık vakti gelip kapımı çaldığında söylesene benden hiç sıkıldın mı?
Hani keyifsizim dediğimde sen yanımda keyif çatıyorsun.
Hani ben duygusallık kapılarını açıp gök yüzü gibi ağlarken, sen sinsi kahkahalar atıyorsun yaaa..!
Söylesene ey kadim dostum YANLIZLIK. .
Sahi sen ne zaman kalbimi, düşüncelerimi yürüdüğü yedi tepeli koca İstanbul’un nostaljik aşk kokan sokaklarını terk edeceksin?
Hadi eyvallah etmeden çık git hayatımdan..
Sen giderken, ben yeni bir şarkı dillendirmek istiyorum ardın sıra.
Bakma bana öyle ey YANLIZLIK
SEN giderken yeniden umutlarımı kuşanacağım çocukça bir coşku ile..
Benim aldığım her nefeste kalbimde harlanan o yaz akşamlarından geriye kalan yıldîzlara CAN diye avazımla sesleneceğim...
Belki sen giderken, o gelir, geç kalırsa bile mezarı başına o gelir "ben geldim" diye..
Hey yalnızlık lütfen git namludan çıkan kör kurşun gibi git.. gidişine dağlar yankılansın.
Sen giderken bırak ömrüm o geldiğinde kardelen olsun...
ŞİİR Kamil Üci