Yurdumun her yerine uzatarak elini
Yayarsýn üstümüze nurun en güzelini.
Deðiþmezsin dünyaya saçýmýzýn telini,
Göklere yükseltirsin sen bizi öðretmenim.

Gün olur görev için donarsýn dað baþýnda.
Bize güneþ olursun cehaletin kýþýnda,
Sen varsýn þu derede, þu köyün yokuþunda.
Çelikten mi yaptýrdýn bu dizi öðretmenim?

Yazmayý öðretirsen kalem tutar elimiz.
Kitap okur sayende hiç dönmeyen dilimiz.
Seninle aydýnlanýr bucaðýmýz, ilimiz.
Eþsiz hatip yaparsýn dilsizi öðretmenim.

Yurdun her köþesine sen çekersin bayraðý.
Eritirsin ilminle cahillik denen daðý.
Sensin her yeni neslin hem ilk hem son duraðý.
Ýlmin dize getirir dilsizi öðretmenim.

Sanma ki boþa gider verdiðin bu emekler,
Öðrencin tezgâh kurar, öðrencin vatan bekler.
Büyüyüp fidan olur ektiðin çekirdekler,
Yeter ki yolumuza aç izi öðretmenim.

Öðretmenler bu yurdun solmayan çiçekleri,
Öðretmenler gözlerin ümitle dolu feri.
Öðretmendir her çaðýn yenilmeyen neferi.
Ýrfanýnla çiçekle sen bizi öðretmenim.

Fedakâr öðretmenim adaksýn bu vatana.
“Eserimdir.” diyorsun eli kalem tutana.
Biz de minnet borçluyuz bizleri okutana.
Kalplere nakýþladýk biz sizi öðretmenim.