İnsan bir kere ölür ama seni severse ölümün bile hasretini çeker.
İnsan ölümü özler mi? Özler seni severse. Hatta tapar ölüme.
Her nefes alışverişimde göğsüme sensizlik batıyor, ızdırabım arttıkça artıyor ve geçmiyor açtığın yaralar. Kanatıyorsun kalbimi...
Kalbimde tarifi imkansız bir acı var. Mecburiyetten yaşıyorum.
İçimde öldürdüklerimi dışarı çıkarıp gömmeye çalışşam her halde yen bir mezarlık yaptırmam gerekirdi. En başa da seni koymam.
Yanlış anlama! Seni en başa koyarken gelen geçen dua etsin diye değil, görüp ders çıkarsınlar, ibret alsınlar diye. Seni sevmenin bana nelere mal olduğunu görsünler diye seni en başa koyardım.
Kaç kez öldüreceksin daha. Kaç kez ayrılığı yaşatacaksın kalbime?
Seninle yaşamayı arzu ederken seninle dahi ölemiyorum.
Kaç kez ortada bırakacaksın beni böyle dal tarak?
Ölümü bile özletecek kadar öldürdün kalbimi ve sevgimi ve hayallerimi.
Dedim ya mecburiyetten yaşıyorum yoksa emin ol seninle aynı oksijeni solumak ağrıma gidiyor. Bazen tiksiniyorum senin gibi birini sevdiğim için kendimden. Bilemezsin ne fırtınalar kopuyor içimde.
Ya git ya da al canımı. Ama sakın yeniden deneme sevmeyi.