İçimde bir burukluk var gittiğin günden beri. Annesini toprağa vermiş küçük bir çocuk hali var üzerimde. Yıkığım. Yetisizim bu acılar karşısında. İçimi kemiren bir acı var.
Öyle bir acı ki ne içimden atabiliyorum, ne de içimi kemiren o acıdan vazgeçebiliyorum.Kararsızım. Taaccüp’üm. Sitemkarım.

Ansızın gidişineydi sitemim. Böyle habersizce, sessizce. Böyle susarak ve yalnızca ve acımasızca ve kıra döke...
Ansızın gidişineydi sitemim. Hızlıca. Evet hızlıca. Arkana bile bakmadan. Ateş almaya mı gelmiştin kalbime?
Bu ne aceleydi, böyle? Haksız mıyım sitem etmede?
Haksız mıyım? İçimi kemiren o acıya ve acının sebebi olan sana ve o acıyı yaşamama sebep olanlara küfretmede?
Pek de haksız sayılmam ama eksiğim. Eksik yanım sen de kalmış. Bile bile mi? Yanlışla mı? Giderken yüreğimi de bavulunda götürmüşsün. Sıkış tepiş sığdırdığın elbiselerinin arasında bağırta bağırta götürmüşsün yüreğimi. Acımamışsın bir kez olsun.
Ansızın gidişineydi sitemim. Yoksa gitmene isyanım yok. Gidenin ardından yalvaracak halim de yok. Sadece keşkelerdeyim. Keşke haber verseydin de öyle gitseydin gideceksen.

Keşkelerin de bir önemi kalmadı bedenen gittin artık, lakin ruhunu kendi kalbime gömdüm. Aklıma her geldiğinde üç küfür, bir tükür, buna da şükür diyor ve susuyorum.

T.S.O.B. TEMSİLCİSİ=ETHEM ULUSU
’’DENİZ KARACAN’A TEŞEKKÜRLER’’