...




sâhi aşk
hangi parktaki ağacın
ikiye ayrılan gövdesinden
-avuçiçlerim ağacın kabuğunu tutmaktan acısa bile-
nasıl da arşipel arşipel gülümsemiştim sana
sen elinde fotoğraf makinası
ben bir poz daha dedikçe
arka arkaya flaşlar patlarken
nasıl da karnımız ağrımıştı gülmekten




sonra ters döndürüp dünyayı
suretlerimizi akan suya teslim edip
en sevimli selfimizi yaparken
çocuklar gibi nasıl da şendi yüreklerimiz




âhhh aşk
o park
o cadde
o çocuk bahçesi
o dünya
o gezegenler
olmazsa olmazımızdı her gün bizim
nasıl da güzel
ölümsüzleştirmiştik her anı




sâhi aşk
hangi özlem denizinin penceresinden
nefes almak için koşmuştuk birbirimize
önce göğün maviliğinde kanat çırpıp
yeniden nasıl da doğmuştuk sarmaş dolaş olunca ruhlarımız
yüreğimiz tit tir titrerken
nasıl da güzel öpmüştün alnımın bin asırlık hasretinden
nasıl da güzel okşamıştın saçlarımın binbir sızılı telinden...










nagi han