Her şey bir tesadüfle başladı,
Yada bir raslantı.
Mevsim sonbaharın en güzel günlerini yaşıyordu,
Yağmurlar yağıyor,
Sararan yapraklar yerlere saçılıyordu,
Zaten diyordum,
Sonbahar kadındır tüm renkleri içinde barındırır,
En çok sarıyı.
Ama kasımpatılar kırmızı güler yüzüne insanın.
Sevgi gibi,
Aşk gibi.
İlk buluşmamızdı,
Ona kırmızı giymesini söylemiştim,
Olur demişti.
Son otobüse zar zor yetiştim,
Koltuğa kendimi atınca geriye yaslanıp düşündüm,
Kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor,
Ve ben her dakika ona yaklaşıyordum.
Kimdin sen,
Nasıl bir şeydin,
Nasıl kalbimi böyle ele geçirdin bilmiyorum.
Son durakta inip yolun karşısına bakarak siğaramı yaktım,
Heyecan basmış,
Ellerim titriyordu.
Yolun karşısında onu gördüm,
Kırmızı giymişti,
El salladı bana,
Ona doğru yürüyordum,
Kalbim başka alemde,
Dizlerim kıyameti yaşıyor,
Nasıl bir şey bu,
Ellerini tutup gözlerine bakmak nasıl bir şey,
Boynuma sarılınca,
Saçlarını kokladım,
Sonbaharda nisan kokuyordu,
Sonra oturduk,
Masada iki çay vardı.
Yanağındaki o tebessüm hiç gitmedi,
Sanki kar altında kalan bir kardelendi,
Güneşi bekleyen.
Çoğu kez konuşmadık sustuk,
Gözlerimiz konuştu,
Ellerini avuçlarıma aldığımda yüreğinin titrediğini hissettim.
Sevgi dedikleri bumuydu.
Sonra deniz kenarında yürüdük,,
Martılara simit attık,
Denize karşı oturup hiç konuşmadık,
Saçlarında deli bir fırtına vardı,
Dokundum.
Omzuma yaslandı,
Bir raslantıydı onu tanımam,
Hani sonbaharda en son açan güller olur ya ,
İşte öyle bir şeydi.
Mahsen de unutulmuş bir şarap şişesi,
Yada hatıra deferinin arasına koyduğun gül.
Güzel bir kadındı,
Yürekli,
Deli dolu.
Gün batarken ayrılıyorduk,
İçimde dinmemiş fırtınalar var,
Köpüren deniz gibi duvarlara çarpıyorum.
Ayrılık bu mu.
Giderken yine el salladı bana,
Arkasından uzun uzun baktım,
Avcumun içine koyduğu öpücüğe baktım,
Dudak izleri vardı.
Sıkıca kapatım avcumu cebime koydum,
Biri alacak gibi
Yada büyüsü bozulacakmış gibi.
Çok şey oldu bende,
O bunu hiç bilmedi,
Ama bildiğim bir şey var,
Çok sevdi,
Çok sevdim.
______Cengiz Yılmaz/Şiir Baba