Gelişi güzel, anlamsız şekiller
Duman gibi bir var bir yoklar.
Gözlerimi kapattığımda eksik olmuyorlar.
Gözlerimi kapattığımda eksik olmak olmuyor.

Neyse ne
Süzülüyorum izinin sıcağında...

Yeşille korunacağız soğuktan,
Sarıda kimsenin görmediği bir ferah.
Öylece uzanıp hışırtının tam ortasına
O gözlerin kamaşacak gördüğün karşında.

Orası bir ’yok’.
Ben gibi.
Bir sürü insan var, var ediyorlar aslında.
Ama
Yüreksizlikten,
Kimseye söylemeye cesaretleri yok.
Benimse,
Var.
dı.

Herkesin ışığı kendi mabedinde yanıyor.
Kimininki sönmüş,
Kimininki yanıyor alev alev.
Ve onlada
Başkalarını yakıyorlar.

Yeniden merhaba.

Sisin ortasından güç bela uzanıyorum,
Ellerimi görüyor musun?
Ellerimi al.
Al.

Çünkü en uzak an
Birbirimizi tanıyacağımız en yakın andı.
Ve artık emin değilim...
Bağırsam uyanırmısın, aramızdaki mesafelere takılmadan ?