Her sonbahar hatırlatır bana
Esen acılı bir rüzgarla
İçimdeki büyük hüznü vurur yüzüme

Atam gözlerini yummuştu
Saat dokuzu beş geçe, Dolma bahçe’de
Milyonlar gözyaşı dökerken inanamıyordu
Atatürk’ün öldüğüne

O puslu o karanlık gecenin sabahında
Beklerken Güneş’in aydınlığını
Maalesef yas tuttu Güneş o gün doğmadı

Bütün güzel kokan çiçekler ölüm kokuyordu
Ya yurdumu aydınlatan meşaleler sönmüştü birden

Dalları kırıldı gövdeleri dağıldı ağaçların
Gölgelerde yandı ateşler suları alev aldı
Milyonlarca Türk ağlıyordu

Siren seslerini duyan Kuşlar terk etti ağaçları
Ya milyonlarca Türk kan ağlıyordu
Bayraklar boyun büktü yarıya indi

Atamın öldüğünü söyleyemiyordu dilim
Yaşlarla dolup taşıyordu gözlerim
Atamdı en büyük tarihim
Anadolum
Yurdum
Vatanım
Komutanım
İlk Öğretmenim
Bugün en büyük acı günüm
Bu gün 10 Kasım.

Sabahat Çelik---------------- Büyük Atamızı rahmetle anıyorum

ATATÜRKÜM
Küçüktüm on kasımda
Atamın resmini süslemek için
Bahçemizde ki çiçekler az gelirdi bana .

Birde komşulardan kırmızı karanfiller isterdim

.
Küçüktüm okul yolumda hep Atatürk olurdu ,

Nereye baksam bana gülümsüyordu,

Küçüktüm ama
Atatürkün büyüklüğünü yüreğime sığdırıyordum .

. On kasımda büstünün sağında ve solunda yanan
,
Meşalelerin önlerinde saatlerce ayakta durmak
Beni kocaman bir insan gibi sorumlu kılıyordu.


Küçüktüm on kasımda öldü dedi tarih bize
,
Ama, ben ölmediğini bilmekte
Ve onu kalbimde hissetmekteyim!
Küçüktüm ilk öğretmenim Atatürktü benim .

O benim Memleketim.

O benim tarihim ,
O benim tek Cumhuriyetim,
ATATÜRKÜM
Sabahat Çelik
31.10.2016