Kimi meydanı boş bulmuş,oynatır kır atını.
Kiminde de maske var,göstermez suratını
Kimi çok havalıdır,çekemessin tafrasını.
Kimi saman altında, belli etmez foyasını

Ah be İnsan oğlu, sen neymişsin sen..!


Kimi hayalcidir,şişirir,abarttıkça abartır
Kimi yağdanlık ister,durduk yerde şımarır.
Kimi ben en büyüğüm der,herkesle dalaşır.
Kimi sağ gösterip,sol vurur,ters köşeye yatırır.

Ah be İnsan oğlu, sen neymişsin sen..!


Kimi gurbetçi,kimi öğretmen,kimi de bankacı.
Görmedim içimizde,ne bir simitçi,nede boyacı.
Çoğumuz aybaşında alırız,dolgun çifte maaşı
Yinede herkes hayatından dertli,mutlak davacı.

Ah be İnsan oğlu, sen neymişsin sen..!
*

Dertler acılar,büyüdükçe büyür,sığmaz olur içimize.
Kimi şaşıran ördek gibi,başlar ters ters yüzmeye.
Öyle muhtacız ki,biraz neşelenip kıkır kıkır gülmeye
Neden ki bütün bunlar,değermi hiç,gözler açık gitmeye..?

Ah be İnsan oğlu,meğer sen neymişsin sen...!



Mahmut M. Özdemir