Mutluluğun resmini tam yapabilmek için;
Ucundan, kenarından az tanınması gerek…
Ne yazarsın hakkında tanınmayan bir hiçin?
Nasıl yapabilirsin, gönüllere girerek…

Kör ne kadar anlatır gür su şelalesini?
Sağır nasıl çıkarır, akan suyun sesini?
Dilsiz nasıl söylesin, mutluluk bestesini?
Böyle resim mi olur, bastonla iz sürerek…

Yanlış olmuş Abidin senin mutluluk resmin!
Dam dersen kevgir gibi, sanki akıyor çeşmin!
Altına da yakışmış aslında ressam ismin;
Görenler konuşuyor, hep görüş serdederek…

Mutluluğun resmini düzeltmeye çalıştım!
Ben o görüntülere çok eskiden alıştım…
Hatta bak, birçok nazik konularda çeliştim;
Nasıl derim çok doğru, hep o resmi görerek…

Çile çekmek ne zaman mutluluktan sayıldı?
Hazana çok var ama göğe hüzün yayıldı…
Tabloyu görenlerin hepsi düşüp bayıldı!
Fırçanı tanıyanlar, geçti göğüs gererek…

Mutluluğun resmini, ancak yaşayan bilir!
Gönül gözü açıksa, yakışan rengi bulur!
O resmi yapabilen, gerçekten mutlu olur;
Kelebek kanadıyla boyar gönül vererek…

Karaman-2016/08

Halil Şakir Taşçıoğlu