I-
sonra bir yangının ortasına attım yüreğimi
bir nefesin kesilmesi kadar yalnızdım
ve bir kekliğin uzaktan sesini dinler gibi
inim inim inlerken küle dönen yüreğim
kaybettiğim bu yürek senindi
bu can
ve bu kimsesizliğim

II-
adı yoktu yalnız yağan yağmur damlasının
kimliksiz ve illegal yağıyordu
bir bulutun en karanlığından
toprağın rahmine düşer gibi

III-
en çok ben ıslanırdım
kabuk bağlayan yaralarım kanardı
sonra çıplak bedenine sarılırdım
kurak bir çölün ortasında
anadan doğma bir kimsesizliğin
sahiplenmesine sarılır gibi
bir özlemin rahmini deşe deşe
doğurdum soluk soluğa acılarını

IV-
bu hayat senin
bu yürek
bu yüz
ve bu üşüme

V-
şimdi hangi yokluğuna ağıtlar yakayım
hangi yalnızlığıma söz geçireyim
rest de çekemem ki
dört nala giden bir tayın
nal seslerini duyar gibiyim
gözlerimi yumdum
terkini kuşatmış bu yalnızlığın
ayak sesleri bunlar
bu hain zaman döngüsünün içinde
hangi yüreğe tutundum bilmeden
bu acı kimin
bu gözyaşları
ve bu beklemek
bu kanama

VI-
bir insanın yüreğine değen şiir
binlerce özlem barındırır
ben hangisiyim
bu cinayetin

VII-
hep mi kirli olur insan yüzü
hep mi başka biri
yıka yıka bitmez bu kir
en büyük yenilgi belkide buydu
yüzünde binlerce özlem acısı
binlerce pişmanlıklar
koş koşabildiğin kadar
bir künyenin üstüne kazınan ismin gibi
bir gün öleceksin sözünü andırır
savuşturmaya çalışırsın
sen sustukça
o üstüne gelir
sen kaçtıkça
o seni bir gölge gibi takip eder

VIII-
bir göç halidir bu
bir baharı terk etme vakti gelmiştir çoktan
ve bir üşümenin
en büyük
en etkili
ve en korkunç
saatlerinde intihara susma vaktidir

IX-
sevdası yağmalanmış bir çiçeğin
boyun bükmesi kadar düşlerim
tüneklerinde sessizce ağlayan
bir nehirde boğun beni
yüreğim kimliksiz

X-
şimdi hangi geceye seni anlatayım
hangi güne sensiz uyanayım
sen söyle

XI-
acı aynı acı
ama ben
eski bir yaranın kabuğuyum

ibrahim dalkılıç