Kolları kesik bi cellat var içimde
Adının hakkını veremeyen yaralı
Işıklar söndüğünde uyanıyor uykusundan;
“Bırak artık şu rolü!
Git, git, git…
Defol git artık!” diyerek başlıyor konuşmaya.
Ne söylüyorsa yazıyorum ardından
Uçurumlardan atlıyorum
Satırlara düşüyorum
Kurşunlara diziyorum beynimi
Urganlara asıyorum boynumu
Sıyrılıyorum kendimden
Sıyrılıyorum
O çirkin, yaralı
Çiğnenmiş et yığınından
Yabancılaşıyorum hayata
Uzaktan seyrediyorum
Ölü bedenin nasıl çürüdüğünü
Şu midesiz böceklerin gözlerinde beliren ışık yok mu
O ışıkla siniyor,
Uzaklaşıyor celladın söyledikleri
“Bırak artık şunu
Git, git, git…
Defol git artık!”
Uykudan önceki son sözleri oluyor celladın
Ben…
Ben…
Ben yine olduğum yerde
Beceriksiz,
yorgun,
arafta
ertelenmiş intiharın provasından
hastalıklı beynimle dönüyorum güne
yine hastalıklı
yine hasta
kime diyeyim celladım pusuda diye
kime.

Hüseyin Gökmen
10/10/2016