çok bildiğimiz sokakların bir adı yok artık
ağlasam da yararı yok,
pazartesi günleri ellerimden tuttuğunda
başı dönerdi ya sokakların,
artık bir pazartesimiz bile yok

yollara düşüyorum, sanki ateş sermişler yollarına
ömrümün bileklerinden kesseler de kurtulsam diyorum
neler neler gelmiyor ki aklıma o an
yüksek bir binanın tepesinden bakıyorum
bütün meydanlar kendi yörüngesinde dönüp duruyor
dayanılmayacak görüntüler arasında sana uzanıyor ellerim
sonra bir pazartesimizin olmadığını anlıyorum
ikinci dünya savaşındaki şehre dönüyorum

senden çok uzakta yaşayacağım diyorum
hücrelerimle beraber bilek damarım titriyor
sonra ’’durmadan bir yerimi kurcalıyor yoksulluk
kalbi kırık bir ok nereyi vurabilirse orası oluyorum bazen’’

ve her pazartesiden sonra
ömrümün sol omuzundan
senden kalan hatıralar dökülüyor
hep bir yanım eksik yaşıyorum
yoruldum...