günlerdir karanlık beyaz bir kefen biçiyor ömrüme
yüzünde tedirgin,
külden bir sessizlik gizlenmiş
kemiklerimi kemiren yirmili yaşlarımın şizofren tınısıyla geçmişimin soğuk iç acılarının günlüğünü okuyorum
dumansız ateşlerle yürümediğim saklı kentler kan kaybederken
aşk tezgahlarında cansız bir gölgeydim

terlenen çocukluğum tenimden süzüldüğünde
ve benden önce yaşlandığını görünce
anladım ki
zaman insana cezaeviymiş

bağrı yan4ık uykularımla kaç zamandır görünmeyen yanına
imanın. şartıyla vuruyorum şeşperimi

karanlığın düşüncesinde gizlenen kül rengi bir uçurumun kıyısında
acılarım içimde volta atıyor kac gündür
bitmeyen bir fırtınanın okyanuslara savurduğu eski bir heyecanın sabrıyla
deniz feneri gibi yanıp sünen gözlerinin ışıltısını bekliyorum

incelen zamanın kıyısında çığlığımı özlemin yaşattığı acıyla
büyütüyorum
ölüm ölüm

günlerdir beni kuşatan karanlığın içinde
adını haykırıyorum
varsın çatlatsın bedenimi soğuk bir hasret
yüzündeki saklanan sessizliğe çığlık olacağım
küllerimden doğarak...