herkesin yolu ayrıydı oysa
bir yol ayrımında hisler düşünceler
savuruyordu dünyanın bilindik rüzgârında
ekmek peşindeyiz diyordu çoğunluk
ne kocaman ulaşılmaz bir şeydi ki ekmek
amacı eylemi farklı kişiler
omuz vermeden birbirine
onca ayrı yönde aynı yere
ekmeğe atıyorlardı kancalarını
herkesin yalancısıyım


ekmek için çekiyordu kadın kocayı
çulunu düzeltti mi
yolda oluyordu gözü
çocuk bir parça ekmek ç’alıyordu acıkınca
bir parça aç kalıyordu anne
yarının hamurunu karıyordu
bugün kıçına batan iğnelerle
tüm düğümlerini açmaya çalışıyordu zamanın
bir yerde ekmek kaçırılıyordu önünden
bir yerde lokması sayılı
boğazında kalıyordu yudum sevgi
kaçıp gidiyordu sevda
ekmeksiz kalınca sofra


yine daldım gittim
halk ekmeği de alınıyormuş halkın
hadi kuyruklardan kurtuldunuz
koyunları saldınız bayıra

bu şiir daha çok uzar
sustum


07. 10. 2016 / Nazik Gülünay