palazlı bakışlarıyla tuttu
yerinde söz ekledi gökkuşağının renklerine
mimli bir aşkı koyulaşacak
ve misli olmaksızın susacaktı sonra

ihtimal bu ya
sağır bir gelincik kıvamında
sert rüzgarları dinleyecek
azılı sarmaşıkların yolunca
ağacaktı hatıralara

ne çok tırtıl kalmıştı
kozasında beklerken aşkı
meydanı boş(luğa) bırakmıştı

konu mankeni ellerini
bu kez daha çok kullansın diye
savurdu sevinçlerin çığlığına
yoksa kimse anlamadan geçecekti neşesi

bahar izbesi bir yer edinmek için
kıstırılmış düğümlerini çözdü güzelliklerinden
manisi çok köy odalarına sundu dilini

meyancısı olduğu özlemlerin kederini
titrek ve üşür gecelere sarmalayıp
bir bohça gibi koltuğunda taşımıştı
artık yılgınlığı sermaye edinip
kös bir adam kılığında gezmeyecekti güneşi

beyaza büründü kalbini
uyandırdı içindeki mahnisini
ve ayaklarına en güçlü sesiyle emretti
yürü aşkı saylayan ayaklarım yürü
anca varırısın
şiir ülkesinin sabahına