.
ormanı çiğneyip tükürmüşler kenara
kenara; bağrındaki yangınları döküp gitmişler
gitmişler hiç bulunmayacak gibi
buzu susturup, tuzu kurutup
ateşi üfleyip korkunun dağlarına
gözlerinde ölü menekşelerle gitmişler

dünyanın yaramadım işine
dedi sustu çocuk, diz kıvırdı kapı eşiğine
oyuncağını uzattı gölgesinden
kapılar yapmışlar beklemeye, dönmemeye, gitmeye

nasıl uykusuzdu pencereler günün koynunda
ağrılı sabahlara uzun uzun esnemişler
yalnızlık kibrit alevinde büyümüş büyümüş
avuçları hep okyanus serinliği
dilini döndürüp sokmuş geriye
söz ; yutkunmuş kendini, sessizliği öğürmüş

masalları yaz yeniden hadi
gök; duvarından sızdı girdi içine
dünya; dar, uzun, bazen gri
sen kalbince genişle

yoruldum taşımaktan çocukluğumu yanımda
ve annemin gözlerini
ıslığımı dudaklarımda
aşkını evimin kalbinde
göğü elinde gezmekten ağrıyor dizlerim
beni biraz tutar mısın hemen dönerim
.