İTİRAF
Bir akşam vakti
kaybetmenin eşiğindeyken korkuyu alt etmek tek çareydi soyunmuştum çırılçıplak kalmıştım kuytumda sakladığım beni babamın avuçlarına bırakmıştım eli acımıştı önce dokunmayacak sandım bir daha gözleri acımıştı bakmaya utanacak sandım yüzüme yüreğim ellerindeydi ezecek sandım kaderim dilindeyken yutkunamaz sandım boğulacak sımsıkı sarıldı kenetlendik o baba olmuştu ben evlat ağladık ilk defa güzeldi ağlamak sonra gün doğdu yarın oldu herşey dünde kaldı başı önünde gördüm onu gözlerinde hayal kırıklığı ezilmiş bir adam içimde bir kuşun kanatları koptu tutunamadı yüreğime kanayarak düşüverdi kuytumdaki çürüyen güvercinlerin arasına dik tuttum başımı “ben buyum”dedim kadere inat sustu bi kez daha sarılmadı bir daha dün olmayacak mı şimdi. 02.09.2016 |