kim bilir şimdi kaç ülke uzağımdasın
kaç şehir, kaç tren istasyonu uzunluğunda
ve tenime değen bir rüzgarın
sessizliğine dokunur gibi
sesini, nefesini, kokunu özledim

esmer gökler inliyor bu gece
griye dönen bulutlar ağlıyor
ve ben yurdundan uzakta
yokluğuna mülteciyim şimdi

sana şiirler yazmak
renk renk çiçekler getirmek isterdim
bir sokağın yalnızlığına sarılıp
kan kırmızı düşlerde seni sevmek isterdim

ateş üstünde yürüyorum sanki
ayaklarımda kara sular
yüreğimde taşıyorum seni
bir yaprağın
yere düşmesinden beter
seni sensiz yaşıyorum bu şehirde

önce akşam sustu
sonra sen
sonra umut
öksüz bir çocuk gibi ağlamaklıyım bu gece

kim bilir şimdi nasıl güzel
nasıl içten
nasıl şehvetli
gamzelerinde
bir çocuk gülümsüyor

sanki bir tren istasyonunda seni bekliyorum
son yolcusu senmişsin gibi
yokluğun çok karanlık sevgilim
yüreğime tutunmadan
beni uyandırma

ibrahim dalkılıç

26/08/2016
23:25 İzmir