Havada üçgül kokusu var
Üçgüller hep sen sen kokarlar
Kokunu duyumsarım bin bir özlemle
İçimde bir hüzzam şarkı
Geçebilmek için üçgül tarlasının önünden
Yolumu değiştiririm
Nedenini bilemezler ...

Yılların yorgunuydu güzel gözlerin
Uzamıştı sakalların
Zayıflamıştın
Sarıldım, öptüm ellerinden
Kaybolmuştu nasırların
Acaba diğer babalara da
O denli kısa mıydı geceler
Hep gün ağarmadan giderdin işe,
Gece, yarılanırdı nerdeyse
Eve döndüğünde...

Sitemkârdı gözlerin
Kırılgandı sert kabuğunun içindeki
Yumuşacık yüreğin
Sordun:
Nerde kaldın
Neden daha erken gelmedin?!...
Geçerli bir neden bulmaya çalıştım kendimce
Kabullenmedin
Oysa sonun başlangıcıymış vakit
Bilemedim...

Sokuldum yanına eskiden olduğu gibi
Çocukluğumu anlat bana dedim
Gülümsedin;
"Askerden o gün dönmüştüm
Bir şubat ayazıydı gelişin
Kızımız oldu diye çok sevinmiştim.
Gurbet kuşu olacakmışsın
Nerden bileydim
Okuman uğrunaydı sadece
Katlandığım hasretin
Gözlerinden gönlüme akıverdi sıcacık sevgin..."
Sonra;
"Bir at bile kırk yıl koşarmış derler
Ben koşmaya başlayalı elli yılı da geçti
Artık nasıl eskimeyeyim" dedin
Kabullenmiştin...

Oy kadersizim
Oy çilelim
Oy gülmezim...
Bizler içindi tüm çektiklerin
Bilmez miyim...
Dertlerini içine gömdün de belli etmedin.
Yaklaşık kırk gece nefesini dinledim.
Her yeni güne yeni bir umutla girdim.
Bir şubat ayazıydı vakitlerden yine,
Umudun bittiği yerde
Seni zor ecele teslim ettim.

Güneş kaç kez battı tepelerin ardında
Ve kaç turna katarı geçti o günden beri
Bilemem, hiç saymadım ki...
Artık anlamı yok köye gelmelerin
Ve seni ne kadar sevdiğimi söylemenin
Yok artık gelişimize sevinmeler, tatlı telaşlar
Viran kaldı ardından evler, bahçeler, bağlar

Ceketinin cebinde bir tutam kurumuş üçgül
Yokluğuna ağlar.
Havada yine üçgül kokusu var.
Neden bu kadar acımasız üçgüller
Ve neden hep sen sen kokarlar
Ne zaman gönlüme düşsen canım babam,
Yüreğimin bir köşesinde
Gizli bir yara kanar kanar,
Küçük bir kız çocuğu
Sessizce sensizliğine ağlar...