Hüzünlerin arasında yetim kaldım
Öğütüldüm taş değirmende
Harlanmış ateşte dövüldüm
Öksüz yanımla acılarla sancılarla harmanlandım
Isız kalmış yarınlarıma koşarken
Kanadı kırılmış bir kelebek oluyorum
Ömrümü bir günlük zamana bağlıyorum
Gülüşlerimi tozlu raflara kaldırdım
Dünya virane ben beyhude
Zaman zaman içinde kendini tüketirken
Zamansız vakitsiz yanlızlıklara
Üryan kaldım
Bitmiş tükenmiş nefesin
Bir yudum mutluluğa isyanını
Kırık kanadım kolumun feryadını
Ne kalemim yazar ne kelamım yeter
Derinliklerin sesiz sularında
Kah göz yaşı kah hıçkırıkla göğüs gelmek
Bilinmedik zamanların saniyelerin çalmak
Ömür denilen biçilmiş yaşın tüketimine koşmak
Üryan çıplak ayak, kan revan içinde
Suskunluk kefen giydirir koca cüse me
Vurur sesiz sedasız anlımın tam ortasından
Kaf dağı olsam ne yazar
Sabır ey Üryan yanımın tek sahibi
Cennet cehennem arasında asılı kaldım
Rüzgar okşar Üryan bedenimi
Dilim kelamlara küs
Yüreğim hüzünle meşk eylemekte
Bir gece daha Çalındı ömrümden
Ay ve yıldızlar tarafından
Güneş, doğacak güneş hüznümü gebe
Alaşağı oluyorum beynimdeki kelimelerle
Tarih oyun oynuyor benimle
Kaderim dersen yedi yıldır idamımı vermekte
Her gece asılıyorum sabah olana dek
Ve her gün asılıyor cüsem akşam olana dek
Hüzün üç gonca da saklı
Goncalar yüreğimde saklı
Üç goncaya halı olmuş ömrüm
Üç goncaya kalkan olmuş bedenim
Farkına varsalar varmasalar umrumda değil
Üç can için ömrüm feda...