elleri nasırlı bir emekçidir babam
daha dün çocuklar ölürken
daha dün sokaklar yakılıp
evler yıkılırken
sen o yitik şehrin
uzağında kalıyordun
bende içindeydim o şehrin

zulmet içindeki kötülüğe
içindeki kahpeliğe zulmet
küfret avazın çıktığı kadar
haykır,
umarsızlığı, kahpeliği yok et içinden
ömrüne atılan her taşı
her tokatı
avuç içlerinde yoğur
nerede vurulduğu belli değil çocukluğunun çünkü
yaşasaydım, yaşasaydın, yaşasaydık
insanlık da yaşayacaktı
buralarda
bu topraklarda
adını haykıracaktım sonra
dağlara, taşlara
nehirlere, kuşlara, çiçeklere
ve güneşi getirecektim sana

avuçları nasırdan kanarken babamın
anamın o ürkek bakışlarına takılırdı gözlerim
nasılda ürkek bakardı anam
nasılda içi sızlardı
oysa bilirdi babam güçlü
babam yiğit
babam namuslu bir emekçiydi

ey ınsan
beni insanlığımla sev
beni kendinle bir tut
beni ezilmişliğimle
beni sömürülmüş
ötekileştirilmiş
ayrıştırılmış
ve asimile edilmiş yanımdan sev
beni imla kurallarında olmayan
tedavülü imha edilmiş bir özlemle sev
beni insan yanımdan sev
dilin rengin ırkın mühim değil

orta doğuda ki bir çocuğun hüznünde sev beni
illegal sevinçlerin adında bul
çiçeğe bakan bahar da gör
yarını kucaklayan sensin çünkü
ve içimde ki çocuğun ellerinden tut
beni dili yasaklanmış bir çocuğun
özgürlüğe olan inancıyla sev
çünkü ben
yaşamın en haliyim
özlemini kurduğum

ibrahim dalkılıç

14/08/2016
14:25 izmir