ve gece yırtılırken dudaklarından
hüzzam makamında bir ağıt dökülüyor koyaktan
uykusuz bir türkünün içinde dağılıyorum




erirken gözlerimde mevsim renkleri
güz gelmiş gibi usulca yere düşüyor günebakan yaprakları
akşamlı bir mevsimde sararıyorum
bir güvercin acılarını boşaltıyor içime
hüzün hüzün sararıyor dağ taş



ey hayat
hangi sıfatı yükledin omuzlarıma
avuçlarımda birikiyor kış rüzgarı
saçlarımda örgütleniyor kar rengi
ve sen coğrafyamda üşüyen ati
eylül gelmeden daha
bir çocuğun kalbiyle ağlıyor ağlıyor yüreğim..




güz kokusu ıkınırken ağustos
ne desem…
toprak eylül eylül kapatıyor ölümleri
deşifre olmuş bir acı gibi sığamıyorum içime
harabatiliğe savruluyor gönlüm
isyanlara evirildiğinde yolculuğum
anladım ki eresiyim ben Anadolu’nun
güneş ışıklarını toplayıp gitmeden yurdumdan
yaralarımda algoritmik bir eylem planı
gidiyorum karanlığı şafağa bağlayıp














Ağustos 2016/Antalya
Sıtkı ÖZKAYA