ne bir gün huzur doldu gönlümdeki rıhtıma,
ne ben seni buldum ayrıldığın rıhtımda.
rıhtım sensiz,
rıhtım sessiz.
güneş sahile küskün,
kumsallar üzgün.
izlerini taşıyan hüzün dolu rıhtımda,
sorguladım aşkımı dalgaları sayarak.
bir suçlu varsa eğer bu sonsuz ayrılıkta,
inan ki aşkım:
suçsuzum,
günahsızım,
masumum ben sevgili.

gelmediğin bu yerde,
tükeniyor bir bir kalbimdeki umutlar,
tükeniyor sevgili hayata tutunmalar.
ölümün soğuk rüzgarları yalıyorken yüzümü,
yıllarım geçti inan anlamsız keşkelerle.
umutsuzum,
yorgunum,
korkuyorum sevgili.

ararım ayın şavkını karanlık enginlerde,
seni hayal ederek.
beyaz gelinlik gibi süzülür yansımalar,
seyre dalar gözlerim uzun geceler boyu.
çok görür kader bana bir damlacık huzuru,
düşlerime set çeker o simsiyah bulutlar.
yalnızlığa itilen şu yaralı kalbimle,
yıllardır isyan ettim yaşadığım bu aşka.
ne bir duyan oldu çektiğim acıları,
ne sen duydun sevgili.
ışığım olurdu inan gelecek bir selamın,
geçiyor yıllar ne yazık ki habersiz bırakarak.
kimsesizim,
sensizim,
üşüyorum sevgili.

derin bir nefes aldım yosun kokan nemli havadan,
buldum anılar arasında kahverengi gözleri.
buğulanmış gözlerin unutulmaz resimdi,
salladığım o mendil aşkımın belgesiydi.
yaşadım bir kez daha hüzün dolu anları,
aksın diye bıraktım saklı kalan yaşları.
yıllar yılı rıhtımda söyleştim dalgalarla,
ağlaştım martılarla,
seviştim yağmurlarla.
pusulasız yel gibi dolaştığım rıhtımda,
bu aşktan kurtuluşu bulamadım sevgili.
ne zaman seni sorsam uçuşan martılara,
suskun kaldı dilleri.
bir gün geri dönersen eğer bu ıssız sahillere,
bulurum sanma sakın sana aşık bu canı.
mendilimi sakladım bir kayanın altına,
veda etme zamanı sensiz kalan rıhtıma.
yalnızım,
çaresizim,
gidiyorum sevgili.

ağladığın rıhtımda,
ağladım yıllar yılı.
ben döndüm de rıhtıma,
sen dönmedin sevgili.

Mehmet Macit
10.07.2016
Dikili/İzmir