Adı savaştı,
Yaz sıcağında bile kan donduran.
Yanan dillerini örterek,
Sabır diledi kuruyan tüm dudaklar...
Ağır adımlar vurdu!… vurdu!...
Vurdu taşlara...
Vurdu çocuklara…
Vurdu kar yağmış bilge başlara…

Ve yüreğimde ki hırçın sessizliğime,
Toprağımı ıslak ıslak çiğneyerek...

Mavi karlar yağdırıyordu çocuk,
Gözlerine gömerken dünyayı…
İlk acısıydı yüksek tonda hissettiği /hissettirdiği.
Ve yüreklerden gözlere sızan son gidişleriydi.
Zem zem kadar değerli.

Bilinmezlikler içinde...
İstemeden, birbirine dokunan gözler irkildi…
Dondu titreyen alev, soğuğunda.
Apansız çakan kibritle gece karanlığında,
Otağlar da çözüldü buzlar, açıldı ağızlar…
Feryat figan zelzelesiyle,
Yüreklerden sızdı kanlı akarsular.

Son yolculuğunda imanına inanarak…
Beyaz bir beze günahını yazdılar…
İnsanlığın anlında ise kara bir matem.

Ey gözleri kurşun kara kuru sabi çocuk
Nerde o hırçın yürek,
Şimdi dillerde sonsuz bir sükûnet,
Yüreklerde ise korlaşmış dehşet…

Kollarda yükselip giden, ey ak tenli melek
Sende mi girdin kader ağına,
Daha yaşı çok küçüktü denilerek.
Bulutlar bile ağladı toprağına yağarak,
Zamansız ölümüne isyankâr olarak...
-Vicdan ağlamadı…
-Vicdan anlamadı…-

Kendini yaratana şirk koşan hangi Müslüman’dı?
Yaratanının yarattığına kıyarak…
Kardeşine zulmü reva görerek...
-Vicdan anlamadı…
-Vicdan ağlamadı…

Songül A. Yılmaz