Kendi sınırlarımı çiziyorum yaşam çemberinde
Suların taşması bile törpülüyor yüreğimi
Ve ilk defa sonsuzluğa uzanıyor ellerim
Şimdi damarlarım yorgun, kangren oluyorum hayata..
Ve ben savaş bitimindeyim ıssız bir yerlerde o anı beklerken
Sözlerin ufalandığı, kelimelerin tuzla buz olduğu çağ’da yaşıyorum
Ben delirmekte mana ararken anlamsız düşüncelerle başbaşayım
Şimdi bataklığa batmak üzereyim ölümü düşünürken..
Yürekli olmak gerekiyormuş ağır ağır yürürken.
Her an her saniye ölümlerin unutulduğu bir çağ’da yaşıyorum
İşgal kelimesi hafızalarda olduğundan beri
İşte o gönüller istilaya uğruyor..
Kapı gıcırtısıyla başlıyor hayatım korkuyla ve endişeyle,
O güzel zaman’da yaşamak varken lanet olasıca bir zaman’da yaşıyorum
Yazdıklarım hayal kırıklığı yaşatıyor bana
Ölümü düşünüyorum mesela bir başkasının acılarını düşlerken..
Bozmaya çalışıyorlar o muazzam dengeyi
Geceler sanki benim için yoğun tempodalar
Ben acıları kalbimde sayıklarken
Yaşlanıyorum bir rüya’da ölümü düşünürken..

Osman Bulut