uzun zaman oldu sana seslenmeyeli
desem de inanma
varlık içinde yokluk
yokluk içinde varlığın yaşandığı
bir garip hezeyan zaman dediğin


gözlerinde cennetin tutuştuğu günlerden
dilinden katran akan günlere
çok evrim geçirdi yüreğimiz
bir yeşilçam filminden fazlası değil
pembe pancurlu hayaller
okyanus dalgalı seviler


artık ne ben gitmekten söz ediyorum
ne sen gölge kalışına
bahaneler üretiyorsun
bazen;
bir ömür böyle geçer mi diyordum ya
geçti...
’yolun sonu görünüyor’ diyor ya usta
öyle işte...


muallak da yaşanıyormuş
muş yani...
ben hala alışamadım çünkü
adımlarım ne sana doğru
ne sona doğru..
içimde hala müphem bir nokta
belki diyor belki..bekle umutla


sonra o nokta devasa bir güneş oluyor
her yer ışık her yer aydınlık
saniyeler saliseler sürse de
dağılıyor karanlık...


yine mi şiirleştin deme
derdim şiir yazmak değil zaten
öylesine dertleşiyorum kendimle
yoksa her gün yüzlerce canın
henüz yaşayamadan
ölümü tattığı bir dünyada
duygusal serzenişler benim neyime...


hani yine de bir umut
yüreğinle baksaydın gözlerime
değiştirebilirdik her şeyi seninle...



13temmuz