karartılmış kaç akşamın aynası yüzün
izi uykusuz sabahların
sabahı bulamayan yorgun gece
zifte bulanmış ay
sevda kaçkını çizgilerin bastırılmış duygusu


yüzünde annenin sevgi soluğu derken
eklenen aşksız acı yıllar yol arar
nerde soluk alacağını bilemeyen huzur’suz
kara kurdeleli nice gün
hayat atları kişnemeyi bırakmış
kirli gri bir göl
ölü nilüfer’ler


artık ekmek kızarmıyor yüzünde
adım anıldığında gelincikler açmıyor
soğuk bir rüzgâr uçuruyor
başını çiçeklerin
yoksul türkülerle salınmıyor ekin başakları
eteğimizde kalıyor tarlanın taşları


sevda şarkımızı söylemiyor yüzün
kolay esnemiyor evler
baştan aşağı kaynar sular dökülürken başından
yarısında merdivenlerin
soyunuyor ay mavisi akşamları
zehir içmeye alışıyor güneş, lekeli kadehten
kana bulanıyor insanlık yolu


yüzünde bir kanepede oturup, dinlenmek istiyorum
hiç sorunsuz bir ikindi
eskitilmiş de olsa resmin gülü
çıkar yüzünün ay’lı yerinden..


30. 06. 2016 / Nazik Gülünay