Aklından neler geçiyor açaba şimdi ?
Kimler var yanında , moralin nasıl ?
Bir hal hatır sormaya bile korkuyorum artık sana
beni tekrar kırar , yaralarımı kanatırsın diye.
Düşün be kara sevdam !
Okadar kırmışın , okadar üzmüşün beni.

Olur olmaz bir sokağın yollarında karsılastığımızda ,
ışıklar devre dışı kalıyor.
Gozlerimiz birbirine selam verir gibi.
Birkaç saniyenin içine sığdırıyoruz sanki ,
sen pişmanlığını ben kırgınlığımı .
Yasadığımız o sayısı kayıp güzel anılar
dudaklarımıza bir tebessüm ciziyor sanki.
Koşmak istiyorum o an sana.
Sımsıkı boynuna sarılıp , seni hala gönlümün en büyük köşesinde taşıdığımı söylemek istiyorum.
Ama öyle bir bakışın varki bana.
Yüreğimi yakan , gözlerimi sulandıran.
Hem sevdiğini söyleyen , hemde imkansız olduğumuzu gösteren o bakış.
Başını hafifçe yana doğru eğiyorsun , "olamayız" der gibi.
Sonra iki yabançı gibi ,
konuşmadan , selam verip almadan , hal hatır sormadan
geçiyoruz birbirimizin yanından.
Öyle birbirini tanımayan iki insan gibi ,
tesadüfen aynı sokakta bulunan
ama aslında birbirinin içini en iyi bilen , en iyi okuyan.

Böylemi oluçaktı bizim sonumuz ?
Böylemi final yapıcaktık en değerlı anılarımızın üzerine ?
Oysaki aşkımız huzurun fragmanıydı.
Ah be kara sevdam.
Sonumuz bilmediğimiz sokaklarda
karşilaşmayı beklemekmi oluçaktı ?