"Sana güvenmiştim" ,
sözçüğünün içindeki o çaresizlik hissi
hiç bir şekilde , hiç bir dilde
anlatılamaz.
Evet , çok güvenmiştim.
Konu sen olunça ,
daha doğrusu senin sevdan olunça
guvenmekten yediğim darbeleri unutuyorum işte.
Ama sen yine şaşırtmadın beni.
İnanmak istemiyorum .
Kötü bir şakadır belki , yada bir kabus.
MALESEF.
Bunlarla kendimi kandırıyorum.
Yalanlar söylüyorum kendime.
Küçüçük bir çoçuk gibi
inanmak istediğime inanmak istiyorum.
Gerçek ortada duruyor ,
ama görürsem dünyam yıkılır
hayallerim bir rüya olarak kalır.
Ama ne yazıkki çoçuk değilim...
Gerçeklerı net bir şekilde görüyorum.
Ama insanoğlu işte,
"bir umut" bir umut deyip bekliyor sonuna kadar.
Sonu nerde , nezaman bilmeden bekliyor.
Tebrikler sevdiğim!
Başardın bir kez daha
seni her şeyden çok seven yüreğimi kırmaya.
"Açımıyor , alıştım " desemde ,
bir tek Tanrım ve ben biliyor içimdeki depremi.
Tebrikler!
Yine sen kazandın...