Öylece durdum kalabalığın arasında.

İçi binlerçe duygu dolu bakışlar ile,
insanların yüzüne teker teker baktım.

Nekadar boş insan varmış bu şehrin içinde?

Çıkarsın beni birileri artık bu karanlığın arasindan.

Küçük bir çocuğun en sevdiği oyuncağı , parmağı ile gösterdiği gibi,
göstersin birileri bana bu şehrin en temiz ve en masun bölgesini.

En samimi duygular ile , sımsıkı tutsun birileri elimi.

Birileri baksın artık şu gözlerime.

Aşk ile bakmasın ama.

Dost gibi de bakmasın.

O bakışta bir tek insanlık olsun.

O bakış inandirsin beni insanlığın bir yerlerde saklı olduğunu.

Bana aşk lazim değil.
Aşığım deyipte acımasızca terk edenleri çok gördüm çünkü.

Bana dostluk lazim değil.
Dost gibi görünüp arkamdan düşünmeden kuyu kazanlari da gördüm çünkü.

Bana ne lazim biliyor musunuz bu şehrin yalnız ve mutsuz insanları?

Bana bir tek insan lazim...